Indie Rock & Stuff

czołgaj się

mati, dlaczego ja cię nie widziałem ?

Ciumok

Kurwa, żal mi pozostaje po Marissie Nadler i Fucked Up.

sHavo

To teraz moja kolej.

Podsumuje rzeczy gorsze i lepsze z widzianych, na początek moja 1 trójka tego festiwalu.

Miłość- ja tam tematu nie znam, czołgaj przybliżył mi go jako tako, jazzu słucham od święta choć instrumentalnie w tym siedzę. No miazga po prostu i tyle.

Fucked Up- Najlepszy hardcore punk na świecie. Tak jak kocham ich ostatnią płytę, tak koncert zmiażdżył. Abraham miotający się wokół nas (mnie i mojej festiwalowej kompanii), plujący na nas redbullem i wycierający swe spocone cielsko o nasze ciuchy, coś fantastycznego. Genialna energia, wspaniały show, a do tego człowiek, który za to odpowiadał szalenie sympatyczny. Nie widziałem show Monotonix, ale z tego co słyszeć zza płotu browarowego mi się udało, muzycznie nie byli oni żadną konkurencją dla Spieprzonych.

Dictaphone- chcieliśmy iść na jeden gig na eksperymentalu. Było przepięknie, cudna elektronika, świetnie wplecione zagrywki saxofonu, klarnetu, melodyki. Niesamowity ambientowy klimat, owacje na stojąco. I to z Niemiec proszę państwa, ale słuchając, trudno wierzyć, że mogło to powstać gdziekolwiek indziej.

To takie 3 moje totalne odloty, przy których mógłbym płakać, gdybym już nie zatracił tej umiejętności gdzieś dawno temu.

Reszta już chronologicznie:
1 dzień integracyjny, wspaniały jak zwykle- dzięki wszystkim, którzy nam towarzyszyli dłużej, krócej, a którzy w jakiś sposób są lub byli częścią tego forum.
2 dzień- rozpoczęliśmy Kumką Olik. Filmik zamieszczony przez Czołgaja jest prawdziwy, jest mocarny Very Happy

Ale wyjaśnijmy ów żart- na jednym ze spacerów po brzydkich Mysłowicach nabyliśmy Gazetę Wyborczą, w której znaleźliśmy reklamę Coke Live Festival- zdjęcie mojego bendu podpisano jako Kumka Olik, co pociągnęło za sobą szereg bzdurnych żartów. Oczywiście nasz koncert był beznadziejny, ale że bawiliśmy się wspaniale, to widać na załączonym obrazku.
Następnie nadszedł czas na browar i pierwszy dylemat. Zdecydowałem się na Complainerów, których w ogóle nie brałem pod uwagę chcąc się wybrać na GDS bądź Pustki. Właściwie to podobnie jak Czołgaj- z polecenia Marquee. No i koncert zajebisty, wdzięcznym, bo na alternatywnych opcjach pewnie bym się wynudził. Z tym że minus za fatalnie zmiksowany dźwięk- jak się okazało, nie ostatni podczas tej imprezy.
Koncert Thermals był słaby, bodaj jeden kawałek chwycił bardziej.
Następnie Micachu And The Shapes- jedno z odkryć imprezy. Naprawdę fantastyczny pomysł na muzykę, mimo problemów technicznych (akustycy dawali ciała gdzie popadło) koncert obroniony chyba jako jeden z nielicznych tych w porze dziennej na powietrzu. Ślicznie po prostu.
The Pains of Being Pure At Heart- znów przeraźliwie słabo nagłośniony występ. Jeśli dodać do tego straszną monotonię i brak pomysłu na całość to wyszła z tego kupa. Wyjątkowo niewyjątkowa.
Health- miazga. Wielu narzekało ale mnie ten energetyczny noise urzekł. Generalnie festiwal w tym roku pięknie błyszczał podczas tych ostrych, hałaśliwych występów. Oczywiście można marudzić, że gdzie tu muzyka, gdzie tu harmonie, kompozycje, ale kurwa- przecież to są geniusze rytmu, niesamowite zgranie, wirtuozeria wręcz i od początku do końca rozmyślnie zagrany materiał. Czegóż więcej?
Janerka grający "Historię Podwodną" pozamiatał. Ciary non stop, wszystko wyszło pięknie (oczywiście były zgrzyty momentami, ale nie godzi się ich wypominać TAKIEJ osobie przy TAKIEJ płycie).
Potem nastąpił koncert dnia w postaci Fucked Up o którym gdzieś powyżej.
Przed Spiritualized zrobiliśmy sobie przerwę. Koncert robił wrażenie, nie powiem, brzmiało to rewelacyjnie, wyglądało świetnie, ale czegoś zabrakło. Być może za długie, trudne kompozycje, brak jakiegoś zaczepnego elementu na scenie i senny klimat, nie wiem. Odniosłem wrażenie, że dla zagorzałego fana zespołu byłoby to spełnienie marzeń, ale ja ich nigdy nałogowo nie słuchałem.
Wieczór zakończyłem na scenie offensywy, gdzie Final Fantasy zagrał cudowny, świetnie przyjęty koncert. To co robiło wrażenie to swoboda wykonawcza i pełen profesjonalizm Owena. I mimo mojego zmęczenia wyszedłem nasycony.

Dzień trzeci rozpoczęliśmy z Grupą Kot. I gdyby nie wybitna Miłość to byłby najmocniejszy polski akcent festiwalu. Obczajcie ich na youtube, są fantastyczni. Nie mogę (a nawet nie chcę) dojść tylko do ostatecznego wniosku- czy oni to traktują jako sztukę, czy po prostu eksperymentują jak głupie rzeczy można robić, żeby i tak zostać docenionym. W każdej z opcji- są geniuszami.
Następnie po piwnej przerwie koncerty Casiotone i Crystal Stlits zostały położone przez kolejno: nałośnienie; zespół i nagłośnienie.
Na Handsome Furs się wynudziłem, nie bawi mnie taka muza, prostackie, brzydkie beaty i jakiś wydumany image. Jedynie piosenki nienajgorsze ale w kontekście tej edycji to zdecydowanie za mało.
Koncert Wildbirds and Peacedrums jako drugi powalił mnie tego dnia na kolana. Rewelacyjny pomysł na granie, piękna i charyzmatyczna pani wokalistka no i po raz kolejny doskonałe przyjęcie. Jedno z odkryć, fantastycznych, ale znaczek wytwórni Leaf ostatnio bardzo często gwarantuje dobrą jakość.
Następni w kolejności Crystal Antlers również dali świetny koncert, potwierdzając, że zaostrzenie stylistycznie niektórych punktów line upu było doskonałym posunięciem. Duży skład złożony jednak chyba ze stosunkowo młodych ludzi emitował duże pokłady energii, bardzo emocjonalne granie jednak z dość przeciętnym odzewem publiki.
Po kolejnym tankowaniu Lecha udaliśmy się na Dictaphone, o którym już pisałem. Zahaczyłem o Jeremiego Jaya, ale dźwięk był tak fatalny, że poszedłem szukać miejsca na The National.
To na pewno nie był jeden z najlepszych koncertów, ale zespół zagrał bardzo solidnie, z zaangażowaniem i werwą. Wokalista dawał radę, miotał się, rzucał i czuć było od nich, że są już doświadczonym zespołem, który takie festiwalowe koncerty ma opanowane do perfekcji. Świetne nagłośnienie (jednak własny dźwiękowiec to skarb), piękne oświetlenie wytworzyły piękny klimat, generalnie nie mam zarzutów.
Serię w Słupna Parku skończyła dla mnie Miłość, na The Field sił już zabrakło. Powrót na pole, spanie i czekanie na wieczór. Namiotów nie zostało wiele ale i tak było bardzo sympatycznie.
Kozelek w Divertimento zaczarował, wirtuoz, profesjonalista. Świetne nagłośnienie, dobra atmosfera i znakomite przyjęcie. Warto było wydać te pieniądze, zwłaszcza, że support w postaci Iowa Super Soccer również wypadł pięknie.
Festiwal skończył się dla mnie znakomitym pod względem klimatu koncertem Olafura Arnaldsa. Oczywiście można się przyczepić, że de facto kompozycyjnie nie ma on zbyt wiele do powiedzenia, wszystko już było, a jego jedynym atutem jest znakomita ambientowa elektronika. W dodatku utwory są dosyć wtórne. Niemniej jednak wizuale w postaci frunących ku sklepieniu Kościoła jaskółek to jeden z najbardziej wyrazistych obrazków tej edycji.

Wypadałoby to jakoś podsumować. Na chwilę obecną IV edycja Offa to najlepszy muzycznie festiwal na jakim byłem. Line Up nie wróżył takich wrażeń ale Rojas po raz kolejny udowodnił, że wie co robi. Oczywiście pewne rzeczy można poprawić (chociażby wprowadzenie ochrony na tereny przyfestiwalowe a nie tylko w obręb taśm i barierek, ale to są szczegóły, które być może już niedługo zostaną poprawione, choć jak Czołgaj trafnie zauważył- organizator uparł się na rodzime Mysłowice, które nie są najlepszą miejscówką na tego typu imprezę. Nie odczuwało się mniejszej liczby osób, w zasadzie wydaje mi się, że było tak samo jak w roku ubiegłym. Mnóstwo znajomych twarzy, świetna atmosfera czynią ten kameralny festiwal najlepszą tego typu imprezą w Polsce. Wraz z moją małą ekipą opuściliśmy Campfield jako przedostatni, uznając wyższość cierpliwości Marquee i jej kompanii Smile

Za rok na pewno melduję się w Mysłowicach, do zoba!

czołgaj się

matinee

czołgaj się

noo, dzięki! ja tego nie widziałem! to musiało być na Janerce.

ja niestety mam tak, że nie poznaję ludzi, a szczególnie po zmroku - wzrok mi się psuje trochę. z drugiej strony mam tę zaletę że łatwo mnie zauważyć, dlatego się trochę zdziwiłem, że trochę was na festiwalu było, a pogadać udało się praktycznie tylko z Marquee i poti. z drugiej strony w zeszłym roku przez to gadanie opuściłem połowę koncertów, no ale...

bartoś

fajnie było, gdyby nie te szwy to genialnie.

bogini