Indie Rock & Stuff

Marquee Moon

Wątek podpatrzyłam na innym forum, ale wydaje się bardzo ciekawy i nieźle byłoby stworzyć takie małe kompendium.
Rzecz wygląda następująco: oceniamy płyty swoich ulubionych wykonawców, aby inni wiedzieli czego słuchać, a czego lepiej unikać, by się nie naciąć na początku. Najlepiej gdyby opinia była nie tylko fanowska, ale zawierała w sobie choć minimalną dozę obiektywizmu. Krótki komentarz przy płytach wskazany (tak samo jak i polemika).
Proponuję skalę czterostopniową:

The Velvet Underground:

KONIECZNIE:
The Velvet Underground and Nico (1967) – bród, demoralizacja i surowość obok pięknych, melancholijnych lub dekadenckich kompozycji. Spora dawka awangardy – bo jak to inaczej nazwać? Jeśli gość z klasycznym wykształceniem muzycznym w pewnym momencie „I’m waiting for the man” wychodzi poza tonację, wali w klawisze, fałszując, to coś musi być na rzeczy. Zresztą co tu dużo mówić – sadomaso, heroina, prostytucja, dekadencja, zagubienie, Lou Reed. Pozycja obowiązkowa.

White Light/White Heat (1968) – jeśli debiut był awangardowy, to nie mam pojęcia jak określić tę płytę. Tematyka jak wyżej, a muzycznie jeszcze odważniej – hipnotyzująca, psychodeliczna perkusja Tucker, hałaśliwe i przesterowane gitary. A na koniec Sister Ray – majstersztyk w każdym calu. Będzie bolało!

WARTO: (a nawet bardzo):

The Velvet Underground (1969) – album nagrany już bez Johna Cale’a. Dużo spokojniejszy, więcej tu melodii, trochę tak, jakby duch „Sunday Morning” unosił się nad tą płytą. Pale Blue Eyes, Candy Says (!). Klasyka. I trochę rock’n’rolla vide „What goes on”. Lirycznie i muzycznie naprawdę interesująco.

Loaded (1970) – start w lekko bitelsowskiej stylistyce, potem epickie Sweet Jane wyrażające nostalgię za dawnymi czasami, niejako uczłowieczające Velvetów. To chyba jeden z najczęściej coverowanych utworów VU (poza waiting for the man). Następnie trochę rock’n’rolla, przerywanego spokojniejszym graniem (polecam New Age). Jedyna rzecz za jaką nie przepadam to „Lonesome Cowboy Bill”. Warstwa tekstowa, jak zwykle na wysokim poziomie.

*Te dwie płyty są w zasadzie równie dobre jak poprzednie, ale umieszczam je w „Warto” ze względu na to, że nie są już tak rewolucyjne jak debiut i White Light.*

MOŻNA:
VU (1985) – zbiór niepublikowanych utworów. Chwilami zachwyca (Lisa Says, Stephenie Says), chwilami bywa po prostu ciekawie.

NIE WARTO:
Squeeze (1973) – VU bez Reeda? To nie Velvet Underground. Tyle ode mnie.

x

mrtchn

W starym Tylko Rocku bylo cos takiego- fajny pomysl, o ile ktos lubi robic rankingi. Ja lubie Wink

czołgaj się

Hej, uważam, że w "Koniecznie" powinna być Velvet Underground. To jest płyta totalna. Do bardzo warto White light\White Heat, dobre do denerwowania sąsiadów. Do warto Loaded i Live 1968. Z można się zgazdam i dodaję Another View. Z nie warto zgadzam się absolutnie.

Latia

kiedyś miałam takie coś zrobić koledze na temat płyt the white stripes.
mój fanatyzm to za duża przeszkoda jednak.

czołgaj się

oni nie mają płyty "nie warto". z każdej trzeba by było wyciągnąć kilka kawałków a resztę wyrzucić, ale elephant i white blood cells w całości trzeba znać.

Marquee Moon

jarząb

czołgaj się

zgoda, panie jarząb.

The Velvet Underground to płyta totalna. Nie przechodzi się obok płyt totalnych.

Lady

Ponieważ uważam się za specjalistkę od tematu, nie mogę pozwolić, żeby ktoś mnie ubiegł.

THE DOORS

WSTYD NIE ZNAĆ:

'THE DOORS' 1967

Powalający debiut z najlepszym otwieraczem w historii 'Break On Through (To The Other Side)'. Słuchałam tego pierwszy raz w życiu z kasety na jamniku i zanim dobili do refrenu już wiedziałam, że to będzie zespół mojego życia.

Ta płyta zawiera esencję stylu Doorsów: rock, rhythm'n'blues, song Kurta Weilla i Bertolda Brechta i dwie rozimprowizowane, dziś powiedzielibyśmy progresywne kompozycje, które mieli zwyczaj zawsze umieszczać na końcu każdej z dwóch stron swoich LP. To właśnie one są najjaśniejszymi diamentami na tej płycie: 'Light My Fire', ich największy przebój ze słynnym klawiszowym intro Raya Manzarka i fantastyczną solówką Robbiego Kriegera - i jeden z najbardziej skandalizujących utworów w historii rocka, 'The End', z tekstem inspirowanym mitem o Edypie. Jego wykonania obrazują, jak Morrison pojmował koncert rockowy - jako przedstawienie teatralne, które ma swoją dramaturgię i przekaz, i tak jak tragedia grecka, ma wywołać w widzu katharsis. W tym Doorsi byli absolutnymi pionierami.

Jim Morrison był pierwszym i na pewno najbardziej niepokornym poetą rocka. Zremasterowana wersja tej płyty jest wolna od cenzorskich cięć w tekstach.

'STRANGE DAYS' 1967

Obok VU to był jedyny w latach 60. zespół, który tak odważnie i bez skrupułów pokazywał w swojej twórczości mroczną stronę Ameryki i 'lata miłości'. Co słychać wyraźniej na tej płycie niż na debiucie - w utworach 'People Are Strange' i tytułowym. Jest tu najbardziej tripowy kawałek Doorsów, 'Moonlight Drive' oraz 'When The Music's Over', utwór doskonale oddający magię muzyki i sens jej tworzenia. Brzmieniowo jest to przedłużenie debiutu, ale mniej tu bluesa.

WARTO:

'WAITING FOR THE SUN' 1968

Płyta powstała w momencie kryzysu wywołanego rock'n'rollowym stylem życia lidera. Chaos sesji odbił się na niej jako całości, ale dzięki anielskiej cierpliwości pozostałych Doorsów i producenta Paula Rothchilda nie zaszkodził tak doskonałym kawałkom, jak zabójczo przebojowe 'Hello, I Love You' czy poświęcona Pameli Courson, miłości życia Morrisona, 'Love Street'. Wykonanie 'The Unknown Soldier' na koncercie było inscenizacją egzekucji - ludzie niejednokrotnie mieli wrażenie, że Jim naprawdę został zastrzelony, a John Densmore zwykle łamał pałki imitując wystrzał. Najlepsze na płycie jest gorzkie, sarkastyczne podsumowanie rewolucji hippisowskiej w 'Five To One' - prorocze w stosunku do wydarzeń lat 1969-71, które zakończyły 'lato miłości'.

'MORRISON HOTEL' 1970

Ten hotel istnieje, a na jego tyłach mieści się Hard Rock Cafe Smile

To powrót do korzeni, do mocnego grania i dobrej formy, ale niestety nie koniec kłopotów lidera... Ale nie słychać ich na płycie, którą otwiera motoryczny 'Roadhouse Blues'. Jest tu klasyczny blues 'The Spy', liryczne 'Indian Summer' i 'Blue Sunday', i 'Queen Of THe Highway' (obydwie dla Pam Courson). Widać, że zespół znowu wie, co i jak grać.

'L.A. WOMAN' 1971

Tuż przed śmiercią Jim Morrison spełnił swoje marzenie i nagrał płytę naprawdę bluesową. I sam zmienił się w brodatego bluesmana Smile

Z młodego boga stał się starym człowiekiem z gór Smile

Płyta powalająca mocą ostatniego zrywu i podszyta pesymizmem doświadczonego życiem artysty, który obejrzał dna zbyt wielu butelek. Głos zniszczony alkoholem, ale przez to jeszcze bardziej poruszający w dramatycznej 'L.A. Woman' i słynnych 'Riders On The Storm', obecnie uważanych za najlepszy utwór w dorobku Doorsów. Szkoda, że autor nie zdażył nacieszyć się sukcesem tego albumu, który zapewnił zespołowi powrót na sam szczyt.

'IN CONCERT' i 'ABSOLUTLEY LIVE'

The Doors żyli koncertami i dzięki nim istnieli. Te płyty to próba uchwycenia żywiołu - udana połowicznie, bo bez wizji Wink

Obydwie zawierają 'The Celebration Of The Lizard', złożony, wieloczęściowy utwór będący raczej poematem dramatycznym niż kompozycją progrockową i dający duże pole do interpretacji. Warto się zapoznać i porównać z dokonaniami tuzów rocka progresywnego.

MOŻNA:

Ostatnio ukazuje się wiele koncertówek, nie sposób ich wszystkich ocenić. To raczej gratka dla fanów, podobnie jak Box Set sprzed paru lat. Niedawno ukazał się też większy box zawierający wszystkie płyty studyjne w zremasterowanych wersjach w miksach 2.1 i 5.1. Jeśli ktoś ma zbędne cztery stówy, będę wdzięczna Mr. Green

OMIJAĆ SZEROKIM ŁUKIEM:

'THE SOFT PARADE' 1969

Zespół w głębokim kryzysie podjął bezowocne poszukiwania i eksperymenty z brzmieniem, większość kompozycji stworzył Robbie Krieger, który próbował być 'bardziej bajroniczny od Byrona'. Jim tymczasem z narkotyków przerzucił się na alkohol, co niestety jest już słyszalne. Płyta ma jeden jasny punkt, 'Touch Me', kawałek z takim kopem, że kapcie spadają.

Spokojnie można sobie też darować składanki, których jest do cholery i trochę, nawet jeśli kuszą rzadkimi utworami - i tak można je znaleźć na koncertówkach i w boksach.

Marquee Moon

Lady

Skandal wokół 'Light My Fire' wynikał z odniesienia do narkotyków: 'she gets high' - ostatnie słowo wymiksowano, podobnie jak 'fuck you' z recytacji w kulminacyjnym punkcie 'The End':

'Father...
I want to kill you
Mother!...
I want to... fuck you!'

Na koncertach grali pełną, a nawet rozszerzoną wersję. Jim lubił kończyć koncert zamieszkami.

VU i The Stooges nie mieli tak szerokiego kręgu odbiorców jak The Doors, nie mieli numerów 1 na listach itd. Kiedy Jim wychodził na scenę przed tysiące ludzi i aplikował im swoje skrajnie mroczne, wstrząsające w sposobie obrazowania i po prostu okrutne teksty, okraszając to indiańskim tańcem i rzucaniem się po scenie, to musiał być szok. The Who robili demolki, Jimi Hendrix i Stonesi miewali wyskoki, ale oni nie śpiewali przy tym o zabiciu ojca i pieprzeniu matki.

Poza tym Morrison nigdy nie ukrywał, że dla niego ruch hippisowski to bzdura:

Five to one, baby
One in five
No one here gets out alive, now
You get yours, baby
I'll get mine
Gonna make it, baby
If we try

The old get old
And the young get stronger
May take a week
And it may take longer
They got the guns
But we got the numbers
Gonna win, yeah
We're takin' over

Your ballroom days are over, baby
Night is drawing near
Shadows of the evening crawl across the years
Ya walk across the floor with a flower in your hand
Trying to tell me no one understands
Trade in your hours for a handful dimes
Gonna' make it, baby, in our prime

Ironia, drwina z fałszowania obrazu rzeczywistości, sprowadzenie przesłania miłości do promiskuityzmu itd. 'Five To One' to stosunek zdrowych mieszkańców L.A. do tych biorących narkotyki.

Jeśli chodzi o legendę Morrisona, od niej zaczęła moja fascynacja Doorsami, od biografii 'Nikt nie wyjdzie stąd żywy' Sugermana i Hopkinsa. Oczywiście poznanie prowadzi do demitologizacji postaci. Fakt, Jim miał setki kochanek, wziął wikkański ślub z kapłanką Patricią Kenneally, był poetą i scenicznym szamanem. Ale jednocześnie nie przestał być nadzwyczaj inteligentnym, dobrze wychowanym, porządnie wykształconym chłopcem z Południa, który całe życie spędził u boku jednej kobiety.

x

hym zastanawiam się nad Pink Floydem, ale raczej każdy wie co i jak? czy może jednak walnąć taki przegląd? bo mogę dziś z obiektywnej strony popatrzeć na ich dokonania. chyba innego zespołu tak dobrze nie znam, i mógłbym doradzić, klimatycznie.
ja chciałbym Bowiego tu zobaczyć i Coila. Ma ktoś ochotę sie zajać tymi zepsołami?

Marquee Moon

Jester, walnił Floydów, bo ja jestem z tych, którzy kiedyś uwierzyli Rottenowi w "i hate Pink Floyd". Tak wiec z Floydami leżę. Za to podejmuje się Bowiego, tylko uporam się z dialektologią. Bowie bedzie jakoś w tym tygodniu : ]

x

dobra to jakoś na dniach opiszę, całośc... a trochę tego jest.. 10 płyt to jednak nie mało Very Happy

i powalę moze jakiś mit Smile