Indie Rock & Stuff

zjem ci chleb

pomijając całą otoczkę i gówniany image grupy, ich muzyka to sam miód. osobiście najbardziej lubię dwie pierwsze płyty, z czego "mask" stawiam ponad "in the flat field", a "the passion of lovers" to mój faworyt wśród utworów.

po 25 latach, 4 marca premiera nowego krążka grupy. trochę strach co z tego będzie, ale z tej okazji sprawiłem sobie specjalną antyramę na plakat z 1979r. promujący singiel "bela lugosi's dead", bo niszczeje na ścianie. w każdym razie to najbardziej oczekiwane przeze mnie wydawnictwo roku.

-------
moje obawy okazały się nieuzasadnione. album "go away white" to ten sam stary, dobry bauhaus z poprzednich płyt i zarazem udane pożegnanie.
na szczęście obyło się bez eksperymentów; zachowane zostało wyraziste brzmienie - gitarowy jazgot i dudniące gary. utwory takie jak "adrenalin" czy "black stone heart" od razu wskakują do głowy. potęgująca z każdym utworem, atmosfera grozy wydaje mi się charakterystyczna dla tej płyty, którą wieńczą mroczne "the dog's a vapour" i "zikir".
"go away white" to album bez fajerwerków, bardzo dobra płyta i odejście bauhaus z podniesionym czołem.