Indie Rock & Stuff

Latia

choć po komentarzach, które tutaj wcześniej czytałam nie powinnam nawet pomyśleć o ściągnięciu nowej płyty, to posunęłam się do przesłuchania, co było katorgą niesamowitą.
jedyne określenie na tą płytę, które przychodzi mi na myśl, to obleśna.
tak jakby chcieli coś udowodnić, że są kolejnym poważnym zespołem, a wyszła z teho karykatura samego zespołu.
nigdy ich nie kochałam, ale zawsze potrafiłam na każdej płycie znaleźć kilka piosenek, do których lubię wracać. tu nie ma ani jednej nawet średnio dobrej, ani jednej.

Piotr

zgodzę się z tym tu jest jedynie tylko fajne intro i nic po za tym

a to jeszcze nie koniec już ma być nowa płyta
[link widoczny dla zalogowanych]

Lady

Może zmęczą ludzi sobą na tyle, że przestaną ich słuchać Wink

tomano

łyszful finkin

sound

HA HA HA

Ciumok

Zrobiłem sobie dzisiaj dzień pod znakiem Coldplay, odpaliłem to co miałem, ściągnąłem trochę nowego, jeszcze raz dałem szansę Viva La Vida, którą przesłuchałem już spory czas temu w mniej komfortowych warunkach niż własny lap z dobrą wieżą. Nie słuchałem ich tyle od czasu gdy wraz z "X&Y" niemalże zapałałem nienawiścią do tego zespołu.

Efekt jest taki, że wzruszam się i przypominam sobie czasy końca podstawówki, kiedy słucham Parachutes, jednej z najlepszych płyt dekady. A nowy album? Zrobił lepsze wrażenie niż wtedy, nawet zaryzykowałbym stwierdzenie, że to dobra płyta. O ile przymiotnika dobry można użyć względem materiału tak nierównego.

Na pewno jest bogatsza niż coś w stylu, że "pamięta się z niej jedną zżynkę z Kraftwerka" Smile

Ładnie się zaczyna, choć otwarcie sprawia wrażenie, jakby wykonał "zespół" Brian Eno:) Otwarcie zespołu Coldplay też daje radę. Fajne ramowe kompozycje itd. Będę jeszcze słuchać.

Teenage Jesus · Dołączył: 07 Cze 2008 Posty: 91 Przeczytał: 0 tematów

Pffff....nie lubię. Dobre!

Nie lubię Coldplay, Chrisa i Gwyneth. Ale nie mam nic do nich. Niech sobie żyją. Pozwalam im.

Penny Lane

Viva...to dziwna płyta - mozaikowa, lśniąca od pomysłów. Nieprzewidywalna, bo rozwijająca kompozycje w charakterystyczny dla muzyki klasycznej sposób liniowy. Zaskakująca, bo pełna urokliwych melodii, choć w zasadzie pozbawiona refrenów. To także najbardziej pogodna płyta Coldplay, przepełniona tytułową radościa zycia i już wcale nie "cold". Jesli więc ktos się spodziewał, że zespół zacznie zjadac własny ogon albo ze zamieni się w grupę pop, bez wątpienia się przeliczył. Bo Coldplay dowiódł tu artystycznych ambicji, wizjonerstwa, i ogromnej odwagi (choć nie mozna zapomnieć ze za projektem stał muzyczny magik Brian Eno). I jesli zapisze sie w historii rocka to nie dzięki milionowym wynikom sprzedazy ale dzieki takim albumom jak ten.

recenzja by Jordan Babula

Shocked

x

wczoraj w knajpie własnie puścili całą płytę (w sumie nie wiem po kiego, bo knajpa raczejw klimatach jazz/industrial/postpunk) i tak sobie pomyślałem: Eno się postarał, bo produkcja jest mistrzowska, do ostatniego guzika wszystko zapięte i pachnie czystością i sytości melodii. a poza tym... quasi - joshua tree+quasi - achtung baby, wymieszane z jakimiś editorsami i wszystko nudnawe. Leje się tym samym strumieniem, jakby ktoś nie dokręcił kranu. Pod koniec 80tych lat to byłoby coś niesamowitego, a dziś to jest kolejna dobrze zrobiona płyta.

Penny Lane

Lady

Johnny99

Jeszcze ciekawszą recenzję popełnił red. Dejnarowicz w PULP, który głównie cieszy się, że " nasze pokolenie " ma w osobach Coldplaya swojego pop-rockowego giganta. Może i jest to jakiś powód do cieszenia się..

tomano

ja wiem, że my tu Borysa nie lubimy. no wiem.
ale w tymże przypadku idę o zakład, że to konwencja ironiczno prześmiewcza.
podobnie jak emo-foto-story w pulpie.
a że głupia konwencja to inna sprawa...

Latia

Johnny99