Indie Rock & Stuff

matinee

Wczesny Japan

Późniejszy Japan

:p

Może zacznę od tego, że przez bardzo długi okres czasu znałam tylko piosenkę Suburban Berlin. Nic nie wiedziałam o jakimś tam glam rocku itd., ale bardzo mi się podobała. Z wielkimi trudnościami znalazłam wtedy tekst tej piosenki, na jakiejś poświęconej im stronie /chyba była to ta [link widoczny dla zalogowanych] /. Nie wiem czemu było tak trudno, teraz o wiele łatwiej jest do niej dotrzeć.
Zresztą, mniejsza z tym.
Takie same problemy miałam z trafieniem na płyty, więc się poddałam.

Ale ostatnio wznowiłam poszukiwania i mam 4 albumy - Adolescent Sex, Obscure Alternatives, Quiet Life i Tin Drum. Debiut jest zajebisty. Mogę słuchać tej płyty kilka razy pod rząd. Druga zawiera ukochany Suburban Berlin, a i pozostałe kawałki są takoż dobre.
Quite Life, jak pisała Marguee w temacie synthpopowym, to zupełnie inna sprawa, niż wcześniejsze płyty. Wyciszone, stonowane dzwięki, bardziej skomplikowane 'konstrukcje', nawet głos Sylvian'a jakby zmieniony + cover Velvetów.
Wdwóch słowach: świetna sprawa. Tytułowa piosenka mnie wręcz prześladuje.

Tin Drum przesłuchałam dopiero raz, więc niczego konkretnego nie mogę powiedzieć o niej, zwłaszcza, że jest 5 w kolejności, jeśli chodzi o wydanie. Poczekam na przesłuchanie Gentlemen Take Polaroids, żeby wszystko było ładnie i po kolei:]

Z wniosków ogólnych to: mają charakterystyczne brzmienie, nie ma wątpliwości, że to oni, gdy się słyszy jakąś piosenkę, a Sylvian sam w sobie jest niezłą indywidualnością.
A z takich osobistych odczuć, to ... no, są zajebiści Laughing

Marquee Moon

Na Davida Sylviana trafiłam przy okazji zapoznawania się z Robertem Frippem, tylko że więcej o gościu wiedziałam niż słyszałam jego muzyki. A postać do niezwykle interesująca. Na początku lat 80-tych był kimś w rodzaju pop star, miał w sobie wszystko, co kochała prasa, która zresztą nazywała go ‘najpiękniejszym mężczyzną na ziemi’, a takiej tlenionej grzywki to pewnie zazdrościli mu nawet panowie z Duran Duran.

I taki był też trochę Japan – idealnie wpisujący się w ówczesne trendy: modny, wysmakowany, elegancki i każdy mógł znaleźć w nim coś dla siebie, innymi słowy popkultura. Ale Sylvian to facet chorobliwie ambitny i z czasem muzyka Japan stawała się coraz mniej przystępna dla przeciętnego słuchacza(tu wierzę na słowo mądrzejszym ode mnie, bo Tin Drum wrzuciłam do odtwarzacza tylko na chwilę i rzeczywiście wydaje się brzmieć inaczej). Formuła Japan zdawała się być wyczerpana, dlatego David zawiesił działalność zespołu i nagrał solową płytę, Brilliant Trees, w towarzystwie m. in. Czukaya i Sakamoto, jakby nie było muzyków mocno awangardowych. No i do dzisiaj Sylvian nagrywa mniej lub bardziej przystępne albumy z artystami pokroju Fripp czy Fennesz.

O Adolescent Sex Beksiński pisze:

matinee

Boska ta fryzura, nie da się ukryć, szkoda, że dość szybko się jej pozbył Laughing

http://www.youtube.com/watch?v=zLhF2ptc3fI
Tak w ogóle to gdybym nie wiedziała, że to facet, i nie miała włączonej foni, z całą pewnością wzięłabym go za dość ładną kobietę. Heh.

Jak dla mnie, każda z tych przesłuchanych 3 płyt jest świetna. Porządne granie, o.
Magazine jest bardziej ... brakuje mi takiego słowa, no, że mniej dopracowane, o surowszym brzmieniu. (edit: Mam! Magazine jest zespołem bardziej ascetycznym:p)

Hm, ale Adolescent Sex jest debiutem, nie drugą płytą, chociaż Obscure Alternatives została wydana w tym samym roku, przynajmniej tak podaje wikipiedia:]

The Other Side of Life brzmi bardzo pinkflojdowo, z Quiet Life.

Marquee Moon

matinee

Ale debiut brzmi tak trochę punkowo i zadziornie, zresztą głos Sylviana świetnie sprawdziłby się w kapeli punkowej, dekadencki, w sam raz do wyśpiewywania anarchistycznych tekstów;>

Przeczytałam druga, zamiast długa, jedna literka, a jaka różnica Laughing

Odchyły może czuć, ale jednak została nagrana w tym samym roku co debiut, i to głównie słychać.
I jeszcze jedno słychać - pierwsza jest jeszcze z lat 70tych, a druga już z 80tych.
Quiet Life, jak pisałaś, jest elegancka, o Obscure Alternatives nie można tego powiedzieć.

Wiem za co też ich lubię - mają dużo długich kawałków Very Happy

Marquee Moon

No miała w sobie trochę punkowej ekspresji, ale podejrzewam, że to po prostu konwencja, tak się grało. Może brzmiałby nieźle w punkowej kapeli, ale Sylvian ma w sobie więcej z dyktatora niż anarchisty. Swój zespół terroryzował nieustannie. Nikt nie miał nic do gadania. Taki Fidel Castro synth-popu Wink

Zawsze lepiej przeczytać 'druga' zamiast 'długa' niż Adolescent Sex zamiast Gentlemen take polaroids. Laughing

twilite kid · fun blame monster Dołączył: 06 Mar 2006 Posty: 1594 Przeczytał: 0 tematów

To ten Sylvian co współpracował z Arve Henriksen z Supersilent, czy coś mi się myli?

matinee

twilite kid · fun blame monster Dołączył: 06 Mar 2006 Posty: 1594 Przeczytał: 0 tematów

Marquee Moon

Twilite, jakbyś się chciał brać za solowego Sylviana to z zaufanych źródeł wiem, że najlepsze co popełnił, to Secrets of the Beehive - poetycka muza, akustyczne brzmienie fortepianu i gitary okraszone smykami, i Dead Bees on a Cake. Ja dopiero mam to w planach, a z tego co się naczytałam, oczekiwania mam ogromne.

Z tego co znam - to Brilliant Trees - ciężka płyta, mocno depresyjna, ogólnie odchyły w stronę awangardy i jazzu. Czuć, że to coś wielkiego, ale nie zawsze wchodzi w całości.

The First Day - album nagrany z Frippem, ale raczej nie do końca udany. Chociaż może teraz inaczej bym to odebrała.

Co z Supersilent byś polecił? 1-3, 4, 5, 6 czy może 36527 lub 7? Rozwalili mnie tytułami. Laughing

matinee

Miałam na myśli, że będą to dwa różne kierunki, bo Japan od początku brzmiał 'inaczej' niż te "5000000 tysięcy post-punkowych kapel" Wink

(chociaż nie słyszałam aż 5000000tys.:p)

Marquee Moon

No wiem, wiem. : )
No brzmiał inaczej, sporo było kapel, które miały swój styl, niby różny, a jednak nadal był to post-punk i nowa fala. To, co się działo w 1978 plus kilka lat do przodu, to była niesamowita ekspansja grania i trudno było to wtedy ogarnąć, a co dopiero przepowiadać przyszłość. Wink

Kto by pomysłał, że Rotten będzie grał w Public Image Limited, Talking Heads z prostego kwartetu przerodzą się w wręcz jakąś komunę muzyczną, Joy Division w New Order, XTC nagra Skylarking i tak dalej i tak dalej.

matinee

Właściwie to trochę tak jak teraz, tylko wątpię czy większość z tych nowych zespołów pociągnie dłużej niż tak do drugiej płyty.

Hm, a słuchałaś tej płyty z 1991r., Rain Tree Crow?
"...the album is at its best. Rain Tree Crow is not ponderous, as Japan once had pretensions to be, but it fills a darkened room nicely."

Btw. ponderous, pfffy.

Marquee Moon

Myślę, że liczba zespołów 'dwóch płyt' teraz i tych z przełomu lat 70 i 80 byłaby podobna. Zawsze to i tak lepiej niż w latach 60-tych, kiedy bycie gwiazdą jednej piosenki(!) było czymś naturalnym, vide The Turtles z Happy Together albo The Merseys z Sorrow.

Z płytą Rain Tree Crow jest ciekawa sprawa, ponieważ jest to tak naprawdę skład Japan z Tin Drum: Sylvian, Jansen, Barbieri, Karn i już wówczas bez Roba Deana na gitarze, ale nie została wydana jako album Japan, lecz jako jednorazowy projekt pod szyldem Rain Tree Crow. Ale nie słuchałam jeszcze, choć również obiło mi się o uszy, że to niezwykłe wydawnictwo.
Ech, za dużo tych płyt. : )

matinee

Ale jakież to hity wtedy powstawały, oj oj, z tych znanych po tytule to California Dreamin' i San Francisco moimi ulubionymi.
Fajne musiały być wtedy prywatki. Przy tych gwiazdach jednej piosenki;)

No właśnie tak sobie przeczytałam o tym jednorazowym połączeniu sił i zaciekawiło mnie jak to wyszło, ale póki co, rzeczywiście zbyt dużo płyt do słuchania:p